Πίτσα ...με μανιτάρια!

Υλικά: Για τη ζύμη
½ ποτήρι γάλα, ½ ποτήρι νερό χλιαρό
μαγιά μπίρας, ένα κομμάτι (όσο ένα σπιρτόκουτο)
2 κουταλιές λάδι, 1 κουταλιά ξίδι
αλεύρι (3 ποτήρια περίπου)
1 αυγό
½ κουταλάκι ζάχαρη, ½ κουταλάκι αλάτι

Για τη γέμιση
2 κρεμμύδια ξερά
½ κιλό μανιτάρια (ό,τι μανιτάρια μαζέψαμε ή προμηθευτήκαμε)
2 ντομάτες ψιλοκομμένες
2 κούπες τριμμένο τυρί ( κασέρι- κεφαλοτύρι)
πιπέρι- ρίγανη

Εκτέλεση:
1. Ετοιμάζουμε τη ζύμη: σε μια λεκάνη διαλύουμε τη μαγιά στο χλιαρό νερό, ρίχνουμε όλα τα υλικά και τελευταίο το αλεύρι λίγο λίγο. Ζυμώνουμε τα υλικά ώστε να κάνουμε μια ζύμη μαλακή.
2. Σκεπάζουμε με μια διάφανη μεμβράνη και μια πετσέτα τη ζύμη για να φουσκώσει, μέχρι να διπλασιαστεί.
3. Οταν η ζύμη μας φουσκώσει, τη στρώνουμε στο ταψί ώστε να πιάσει και γύρω από το χείλος του ταψιού.
4. Απλώνουμε τις ψιλοκομμένες ντομάτες πάνω από τη ζύμη.
5. Σοτάρουμε στο λάδι τα κρεμμύδια με τα μανιτάρια. Προσθέτουμε αλάτι και πιπέρι και τα αδειάζουμε πάνω από τις ντομάτες .
6. Προσθέτουμε τα τριμμένα τυριά, πασπαλίζουμε με λίγη ρίγανη και βάζουμε την πίτσα να ψηθεί στο φούρνο για 45 λεπτά στους 200 βαθμούς.
7. Τη σερβίρουμε ζεστή με ένα ποτήρι κρύα μπίρα.

Μικρό μυστικό:Αν θέλουμε, μπορούμε να ρίξουμε πάνω από τα τυριά κομματάκια μαύρης ελιάς και πράσινη πιπεριά

Και με βροχή άναψε ...η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ!

Μία βροχερή αλλά πολύ λαμπρή μέρα σήμερα για την πόλη μας!

21οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες.
Vancouver του Καναδά από 12 Φεβρουαρίου μέχρι 1ης Μαρτίου το 2010

Την ιερή φλόγα του Ολυμπισμού, που οδεύει προς το Vancouver του Καναδά προκειμένου να στηθεί στον βωμό του σταδίου όπου θα πραγματοποιηθούν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, υποδέχθηκε σήμερα η πόλη μου τα Γρεβενά με μια λιτή και σεμνή τελετή που πραγματοποιήθηκε στην κεντρική πλατεία της πόλης.

Την Ολυμπιακή φλόγα στην πλατεία των Γρεβενών έφερε ο ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΟΣ , αθλητής του Μπάσκετ του Ολυμπιακού, ο Κώστας Παπανικολάου για μας Κωστάκης ...το παιδί που ξεκίνησε από τον Πρωτέα Γρεβενών,σύλλογος της πόλης και βρέθηκε στα μεγάλα σαλόνια του αθλήματος και μας κάνει όλους περίφανους.

Ο μεγάλος αυτός αθλητής ανάβει τον βωμό της φλόγας ...

Είναι μεγάλη τιμή για την πόλη μας το πέρασμα της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΦΛΟΓΑΣ από τα μέρη μας και ειδικά τους ανθρώπους του αθλητισμού μας κάνει περίφανους η πετυχημένη πορεία των αθλητών μας που σήμερα τους βλέπουμε ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΟΥΣ!Για την περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά με το άναμμα της δάδας έχει φροντίσει η Οργανωτική Ολυμπιακή Επιτροπή να υπάρχει λύση.

Ο Δήμος Γρεβενών συμμετείχε στην Ολυμπιακή λαμπαδηδρομία των 21ων χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων και φιλοξένησε την Ολυμπιακή φλόγα για μία ώρα στην κεντρική πλατεία της πόλης.Η αποχώρηση της φλόγας από τα Γρεβενά έγινε με άλλον έναν μεγάλο αθλητή που κι αυτός ξεκίνησε από τα Γρεβενά ,από τον Γυμναστικό σύλλογο Γρεβενών, τον Πιπέργια το Στέλιο που σήμερα παίζει βόλευ στον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης ,έναν Γρεβενιώτη που τιμά τον τόπο του με τις επιτυχίες του.

Στην ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΙΑ πήραν μέρος και άλλοι εκλεκτοι αθλητές και καθηγητές Φυσικής αγωγής της πόλης μας ,ο Γρηγόρης Φαρμάκης και ο Βαγγέλης Παπανίκος.

Η ειρήνη, η συνεργασία, η άμιλλα και η ισότητα πρέπει να επικρατήσουν στον πλανήτη και αυτός είναι ο σκοπός της Λαμπαδηδρομίας.

Καλή επιτυχία στους αγώνες και καλό ταξίδι στη φλόγα ευχυθήκαμε σήμερα μέσα από την καρδιά μας και να ταξιδεύσει σε όλον τον πλανήτη το μύνημα του ολυμπισμού...ΕΙΡΗΝΗ!!!


Η ανάρτηση αυτή αφορά ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, την μεγάλη μου την αγάπη τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΗΛΩΝΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΑΓΕΙΡΙΣΣΑ ΟΜΩΣ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΑ ΣΤΑ ...ΓΗΠΕΔΑ ΦΟΡΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΦΟΡΜΑ!!!

Νοσταλγία …της μοναξιάς

Στέκει στην άκρη του δρόμου. Δεν την φύτεψε κανείς.
Εκεί διάλεξε από πουλιών ταξίδι να βλαστήσει…
Τη φωτογράφησα με παγωμένα κλαριά, κατάλευκη το χειμώνα.
Ένοιωσε ευχαρίστηση και μου το ανταπέδωσε με τα ροζ μπουμπούκια της την άνοιξη.
Με περίμενε και τούτο το φθινόπωρο γεμάτη καρπούς. Αμέτρητους καρπούς!

Βάζω τις φωτογραφίες δίπλα –δίπλα νοιώθω κάτι σαν νοσταλγία ,κάτι σαν μοναξιά , κάτι σαν πίκρα!

Τους καρπούς της δεν τους καταδέχεται κανείς!
Τα πουλιά δεν πλησιάζουν ,είναι τόσο λίγα τώρα πια!
Τα ζώα αγριεύονται και φεύγουν από την όψη και το θόρυβο των οχημάτων!
Και οι άνθρωποι πεζοί ή οδηγοί προσπερνούν αδιάφορα.
Ποιός να προσέξει την ταπεινή αγριομηλιά που στέκει μοναχική στην άκρη του δρόμου!
Ποιος να δοκιμάσει τα άγρια ξινά μήλα !

Μόλις βγήκαμε από το Σούπερ Μάρκετ της γειτονιάς .
Και τα μήλα στη σακούλα μας : ΟΜΟΡΦΑ, ΑΝΟΣΤΑ , ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ!

Εξ' άλλου ανόρεχτα ανεβαίνουμε προς τα χωριά και όπως πάντα κουρασμένοι και εκνευρισμένοι .

Και τα παιδιά στο πίσω κάθισμα να παίζουν ηλεκτρονικό και να ανταλλάσουν μυνήματα στα κυνητά...τόσο απλά, τόσο καθημερινά!!!

Σαββατόβραδο.... στο σπίτι με φίλους

Το Σαββατόβραδο ...ήταν ένα βράδυ βροχερό και κανείς δεν είχε όρεξη για έξοδο.
Μαζευτήκαμε στο σπίτι λίγοι φίλοι και κάποιος έριξε την ιδέα να μαγειρέψουμε και να φάμε σπίτι. Μικρά πράγματα δίνουν νόημα στη ζωή μας και μας κάνουν ευτυχισμένους.
Η καλή παρέα και το κράσι είναι που κάνουν ένα βράδυ όμορφο.
Κουβεντιάσαμε ,γελάσαμε και ακούσαμε μουσική.

Δύο ντομάτες από τον κήπο του χωτιού έγιναν ...σαλάτα, δεν υπήρχε άλλο λαχανικό στο σπίτι!

Μανιτάρια φυσικά πάντα υπάρχουν και...μπήκαν στο τηγάνι!

Υπήρχε και λίγο κοτόπουλο και έγινε σνίτσελ!

Βράσαμε και λίγο πιλάφι,σχέτο σοταρισμένο με λίγο βούτυρο.

Οταν όμως με ρώτησαν για τις συνταγές που βλέπω στα blog των φιλενάδων μου , για να αποδείξω ότι είναι πολύ σπουδαίες οι καινούριες φίλες μου τους εφτιαξα την ΠΑΛΕΤΑ ΛΑΧΑΝΙΚΩΝ της Μπέτης...

Δεν σας λέω τι έγινε...οι φίλοι μου κόντεψαν να φάνε και το ταψί!

Μπέτη τέλειο φαγητό...με έκανες περήφανη.

Το γεύμα μας συνόδεψε και ένα καλό κράσι από το κτήμα Ζέβρα με άρωμα μανιταριού ...κοκκινούσκας!

Και τελειώσαμε με ψητά κυδώνια με ζάχαρη και κονιάκ ...και τα κυδώνια είναι από το χωριό!

Σε άλλη ανάρτηση θα μιλήσουμε για τα κυδώνια και τα γλυκά τους παράγωγα....

Από τα καλύτερα βράδια που περάσαμε στο σπίτι συντροφιά με φίλους.

Μακρολεπιώτα η ψηλή...κοινώς Ζαρκαδίσιο!

Το ζαρκαδίσιο είναι το πιό γνωστό ίσως μανιτάρι στην Ελλάδα.
Είναι φαγώσιμο και πολύ νόστιμο.

Οι μεγάλες διαστάσεις ,τα χρώματα , το λεπιδωτό καπέλο ,το διπλό κινητό δακτυλίδι και οι τεθλασμένες ζώνες στο πόδι που δεν κοκκινίζει αν ξυθεί είναι τα στοιχεία αναγνώρισης του μανιταριού. Θα το βρούμε στο δάσος από το Μάιο έως τον Νοέμβριο, συνήθως κατά ομάδες ,σε δάση ,σε άκρες δασών ,κατά μήκος δρόμων , σε ξέφωτα, βοσκοτόπια και θαμνότοπους, σε φωτεινά , ηλιώλουστα μέρη.

Κοινό σε όλων των ειδών τα δάση , ένα από τα πιό γνωστά φαγώσιμα είδη στην Ελλάδα.

Θα το συναντήσεις και με άλλες ονομασίες όπως: Ελαφίνα, Ομπρέλα ,Αδραχτίτης κ.λ.Οπως όλα τα μανιτάρια τα μαζεύουμε σε καλάθια , δεν τα πλένουμε και τα καθαρίζουμε μόνο με ένα βρεγμένο πανί.

Τα ζαρκαδίσια μανιτάρια τα μαγειρεύουμε με πολλούς τρόπους.

Η καλύτερη συνταγή είναι το σνίτσελ (υπάρχει η συνταγή σε παλαιότερη ανάρτηση) και το τουρσί.

Αν είναι μεγάλα τα κόβουμε σε μικρότερα κομμάτια και τα μαγειρεύουμε

Αλεύρι, αυγό , φρυγανιά και το τηγανίζουμε σε ζεστό λάδι , χωρίς να το κάψουμε.

Το συνοδεύουμε με πουρέ πατάτας και φρέσκια σαλάτα.

Αν σας αρέσει στο λάδι σοτάρετε και λίγο σκόρδο.

Τη συνταγή αυτή μπορείτε να την κάνετε και με μανιτάρια του εμπορίου , τα ΠΟΡΤΟ ΜΠΕΛΟ.

ΤΥΧΕΡΗ.....ΑΤΥΧΗ;

Είναι κάποιες στιγμές που αισθάνομαι έντονη την ανάγκη της φυγής , της αλλαγής.
Νοιώθω ότι στερούμαι κάποια πράγματα.
Μου λείπει ένα θέατρο ,ένας κινηματογράφος μία ΕΡΜΟΥ, μία ΤΣΙΜΙΣΚΗ να ξεχαστώ στις βιτρίνες. Μία βόλτα στην παραλία.
Ένα πολύβουο νυχτερινό μαγαζί.
Αυτά που λείπουν
ΖΗΛΕΥΩ και θεωρώ ότι είμαι ΑΤΥΧΗ που ζω σε μία επαρχιακή πόλη με περιορισμένους ορίζοντες και συγκεκριμένες δράσεις.
Ευτυχώς είναι και άλλες στιγμές (οι περισσότερες ) που αισθάνομαι τυχερή γιατί ζω μακριά από τα ασφυκτικά κέντρα.
Κι’ ότι μου λείπει το αναπληρώνω.

Αισθάνομαι τυχερή που μπορώ να φωτογραφίζω ανθρώπους, χρώματα και εικόνες ξεχασμένες μα γοητευτικές.

Τυχερή που γεύομαι και αυτοσχεδιάζω με καρπούς του δάσους και της φύσης.

Κάστανα, σύκα, μήλα, σταφύλια...

και μιά χούφτα βατόμουρα και σούρβα!

Τυχερή που απολαμβάνω τον καφέ μου, το ψητό στη σούβλα ή το φασιανό σ’ ένα απ’ τα γραφικά μαγαζιά της περιοχής μου αγναντεύοντας την απεραντοσύνη της Πίνδου

είτε κατάλευκη

είτε καταπράσινη

Τυχερή που περιδιαβαίνω πλακόστρωτα , γεφύρια πέτρινα και συμμετέχω σε γιορτές του δάσους , μανιταρογιορτή, καστανογιορτή

Κι’ ακόμη πιο τυχερή στην ανοιχτή πόρτα του εξοχικού σπιτιού μου , εκεί στο Κυπαρίσσι των Γρεβενών προσμένοντας τα παιδιά μου , τους φίλους μου .

Είναι πολύ εγωιστικό να τα θέλω όλα.
Να είμαι μόνο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.

Δεν γίνεται . Και αρκούμαι σε όσα έχω.
Και προσπαθώ οι στιγμές που ζηλεύω να είναι λιγότερες από εκείνες που οι άλλοι με καλοτυχίζουν!