Το μπακάλικο όμως της κυρά Μαριάνθης πάντα εκεί...
Και το χαμόγελό της αστείρευτο...
"Εδώ γενήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ θέλω να ζήσω... μου φτάνει που εξυπηρετώ τον κόσμο, αυτούς τους λίγους που απόμειναν..."
Και το μπακάλικο να έχει απ΄ όλα...
Χαρτικά, απορρυπαντικά, ποτά, γαλακτοκομικά...
Ζυμαρικά, όσπρια, ζαχαρώδη....
Φρούτα και μαναβικά...Κυρά Μαριάνθη σ΄ευχαριστώ , μου άνοιξες ένα παράθυρο στο χρόνο, νοσταλγικό, αισιόδοξο ,χαρούμενο. Τούτη την πρωτομαγιά του 2009 στην αφιερώνω. Τα στεφάνια τα γλέντια και τα φαγοπότια έρχονται και παρέρχονται, η δική σου καρτερικότητα και καλοσύνη αντέχουν στο χρόνο. Το χαμόγελό σου δεν κοστολογείται...
Να σ΄έχει καλά ο Θεός!
7 σχόλια:
υπέροχες φωτογραφίες, υπέροχοι άνθρωποι, το χαμόγελο της κυρίας, δύσκολα το συναντάμε στους ιδιοκτήτες καταστημάτων στην πόλη, πηγαίο, ανεπιτήδευτο, καθάριο, ανθρώπινο, γενικά η ζωή στα χωριά είναι ακόμη ανθρώπινη, επιδιώκω να πάω να ζήσω και εγώ σε ένα
Να την έχει ο Θεός καλά την γυναίκα!!
Το χαμόγελό της πραγματικά ανεκτίνητο!!
Ποιο χωριουδάκι είναι στ' αλήθεια??
Μόνο στα χωριά συναντάς πιά τέτοια χαμόγελα και τέτοιους αυθεντικούς ανθρώπους...
Μας γύρισες πολλά χρόνια πίσω με τις φωτογραφίες σου. Πες μας όμως και ποιό είναι το χωριό...
Στα μικρά χωριά μπορείς να βρείς αυθεντικούς ανθρώπους γεμάτους αγάπη και καλοσύνη! Συνήθως είναι μεγάλης ηλικίας με πολύτιμη πείρα στα ανθρώπινα ιδανικά! Το χαμογελό τους ανεκτίμητο, η δημιουργικότητά τους πηγαία και η ανθρωπιά τους απεριόριστη! Χαίρομαι πολύ για την υπαρξή τους και θα χαρώ ακόμα περισσότερο όταν θα έρθει η ώρα να μάθω στο παιδί μου για αυτούς τους σπάνιους και μοναχικους ανθρώπους! Να είσαι καλά που μας τους θύμισες! Καλό σου βράδυ!
Σας ευχαριστώ όλους.
Κρίμα που δεν μπορεί να αποδοθεί ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ το ζεστό σφίξικο του χεριού της κυρίας Μαριάνθης και εκείνο το αυθόρμητο σπάνιο πειά
...Καλως την... που βγήκε απ΄τα χείλη της καθώς άνοιγα την ξύληνη πόρτα του Μπακάλικου...
Πληροφοριακά το χωριό είναι η ΧΡΥΣΑΥΓΗ Βοϊου -Κοζάνης.
Εκεί όπου υπάρχει και σε προηγούμενη ανάρτηση μου φιλοξενήθηκε το ...Φεγγάρι κάνει βόλτα... του Αντρέα και της Βαλεντίνας και μάλιστα είναι απέναντι.
Το χθές και το σήμερα. Τα χωρίζουν χρόνια .
Τα ενώνουν όμως η ανθρωπιά, η διάθεση ,η προσφορά και το χαμόγελο
Αυτά τα παλιά μπακάλικα, τι ωραια και νοσταλγικά που δείχνουν ε;
Πόσο λυπήθηκα για τον Τάκη τον Σιουρλα! Ό,τι γίνεται στον Όρλιακα σε εκείνον το οφείλουμε, όλοι μας, όλοι οι Έλληνες τολμώ να πώ!
Δημοσίευση σχολίου