«Το κόκκινο φουλάρι μ' ένα μπλουτζίν παλιό…»

Λίγες ημέρες μετά την απώλεια του φίλου του Μανώλη Ρασούλη, ο Νίκος Παπάζογλου δεν… άντεξε και μας άφησε κι αυτός τόσο πρόωρα. Ο «ινδιάνος» της ελληνικής μουσικής, Ο τύπος με το κόκκινο μαντήλι που έλεγε και η γιαγιά μου και έχει γράψει τα μισά από τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες τραγουδοποιούς, πάλεψε αλλά δεν κατάφερε να βγει νικητής. όπως ήταν άλλωστε σε όλη του τη ζωή. Όσα χρόνια και να περάσουν τα τραγούδια του θα αγγίζουν τις καρδιές των ανθρώπων με ιδιαίτερη ευαισθησία, απλότητα και ειλικρίνεια όπως εξάλλου ήταν και ο ίδιος. Αληθινός και ουσιώδης, σεμνός και ολιγαρκής, ανοιχτόμυαλος και ευαίσθητος. Με τη βαθιά φωνή και με το γνώριμο λυγμό της. Αγαπημένος τραγουδιστής πολλών από μας, μεταξύ αυτών και της γιαγιάς μου. Που πολλές φορές συγκλονισμένη από τα τραγούδια του ξεχνούσε το όνομα του. «Κοίτα τι καλά τα λέει αυτός ο Παπάζογλου» και «Κοίτα πως του… πρέπει (του πηγαίνει) το κόκκινο μαντήλι» μου έλεγε κάθε φορά που πήγαινα να την δω και είχε ανοιχτή την τηλεόραση συντονισμένη σε κάποια συναυλία του Παπάζογλου. Και δεν σας κρύβω πως εννιά στις δέκα φορές που πήγαινα να την δω άκουγε Παπάζογλου. Τις κασέτες που μου είχε ζητήσει να της γράψω. Ήταν κι αυτός ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ο Νικόλας ήταν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Διάβασα και το κομμάτι του Αντώνη Πατσούρα και πραγματικά σκέφτηκα πόσο δίκιο έχει μ’ αυτό που γράφει πως ο Παπάζογλου ήταν από τους λίγους Έλληνες που δεν είχε εχθρούς. Δεν είχε μαλώσει με κανέναν και σπάνια θα άκουγες κάποιον να πει κακή κουβέντα γι’ αυτόν.Επέλεξα ένα κομμάτι όχι του ίδιου αλλά του Λουδοβίκου των Ανωγείων την Πύλη της Άμμου όπου γράφτηκε για πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες μεταξύ αυτών και του Νίκου Παπάζογλου για τον οποίο ο στίχος στο κομμάτι αναφέρει: «Το κόκκινο φουλάρι μ' ένα μπλουτζίν παλιό, να στέκει με την πλάτη στην εθνική οδό». Ακούγοντας κανείς το κομμάτι και συγκεκριμένα στο σημείο που… μπαίνει ο Παπάζογλου σου σηκώνεται η τρίχα κυριολεκτικά. Απολαύστε το κομμάτι και κάπου εκεί στο 1.50 δώστε λίγο παραπάνω προσοχή. Και να μην θέλετε δηλαδή θα σας πάρει… σβάρνα η φωνάρα του αξέχαστου Νίκου Παπάζογλου… Του «ινδιάνου» του ελληνικού τραγουδιού με το τζιν πουκάμισο και το κόκκινο φουλάρι που τόσο πολύ θα μας λείψει…

http://www.youtube.com/watch?v=dqpbPs0ffd4